De participatiesamenleving in Wageningen

Zaterdag 25 januari j.l. stonden we op de markt met de vraag: A. wie zorgt er voor u en B. voor wie zorgt u? Aanleiding voor deze vraag was dat we wel eens wilde weten hoe het staat in Wageningen met de ‘participatiesamenleving’. De vraag bleek aanleiding te zijn voor veel mooie en soms trieste gesprekken.  

Voor wie zorgt u? Wat het geven van zorg betreft staat het zorgen voor ouders, kinderen, familie veruit  bovenaan. Op de tweede plaats staat het verlenen van zorg via een vorm van vrijwilligerswerk. Bijvoorbeeld in het Pieter Pauw of de Speelgoedbank. Tenslotte gaven een aantal mensne aan indirect zorg te verlenen door bijvoorbeeld aandacht te geven aan mensen in de straat, te kijken of iemand thuis is of nog buiten komt, of door te vragen of ze misschien een boodschap mee kunnen nemen. Uit de  gesprekken bleek ook dat veel mensen die zorgen voor anderen dat vaak voor meerdere personen doen. Niet even maar gedurende een langere tijd. Dubbele belasting  dus. 

Wie zorgt er voor u? In de meeste gesprekken gaven mensen aan dat ze voor zichelf zorgen. Daarna kwam de zorg van partner, ouders of familie.  In een enkel geval noemde men de regering. En één iemand realiseerde zich dat eigelijk de kanariepiet voor hem zorgde. Want zonder dat gefluit werd hij somber!

Opvallend is dat veel mensen aangeven voor zichzelf te zorgen.  Bij doorvragen naar ‘en als dat niet meer gaat’ gaf men aan daar wel aan te denken maar erg tegen dat moment op te zien, er zelfs bang voor is,  geen hulp wil vragen, niet graag vreemde handen aan bed of in huis heeft, misschien uit huis te moeten …….

Kortom, hoewel we graag  voor anderen willen zorgen, we ons bewust zijn dat er een moment komt dat we zelf hulp nodig hebben zien veel mensen hier als een berg tegen op.  Het zou mooi zijn dat we in Wageningen voor elkaar krijgen dat zorg ontvangen even vanzelfsprekend is als zorg geven. Ook als de crisis voorbij is!