Bespiegelingen

In Wageningen Stad staat elke week een interview met een Wageninger. De meesten zeggen niets te weten van de Wageningse politiek, het interesseert ze niet.”

Kwalijke zaak. Het geeft goed weer hoe de politiek zichzelf vervreemd heeft van de mensen. Mensen voelen zich wel verbonden met de samenleving, zetten allerlei initiatieven op – de mensen die in Wageningen Stad staan zijn over het algemeen heel actief – maar voelen geen binding met de politiek.

De politiek is als een gesprek tussen gezinsleden rond de eettafel over de vakantiebestemming. Ieder gezinslid heeft zo zijn ideeen. Men luistert naar elkaar, geeft zijn mening, luistert en komt steeds dichter naar elkaar toe. Uiteindelijk rolt daar een besluit uit, een vakantiebestemming waar iedereen zich wel in kan vinden. Niemand krijgt precies zijn zin.

Een probleem ontstaat als halverwege het gesprek een gezinslid wegloopt “ik ga TV kijken, jullie luisteren toch niet naar me”. Een voor een druipen de gezinsleden af, ma blijft in haar eentje zitten en bepaalt de vakantiebestemming. En ik ken ma, ze kiest echt niet een bestemming waarmee de rest van haar gezin ontevreden is, ze doet echt haar best.

Zo is het ook met politici. We doen echt ons best, we zijn echt bezig met Wageningen en houden echt met zoveel mogelijk belangen rekening. Ook met hen die niet meepraten.